مقدمه

هدفون (به انگلیسی: Headphone) یا دوگوشی یک جفت ابزار شنیداری است که برای استفاده ی دور، رو یا درون گوش طراحی شده است. این ابزار از مبدل های الکتروآکوستیکی بهره می گیرد که سیگنال الکتریکی را به صدا بدل می کنند. زمانی از هدفون استفاده می شود که سر و صدای محیط زیاد باشد و یا کاربر قصد داشته باشد در حین حرکت و یا به صورت شخصی و بدون ایجاد مزاحمت برای دیگران به صوت گوش کند. معمول ترین دسته بندی هدفون ها بر اساس محل قرار گیری آنها صورت می گیرد. این دسته بندی شامل هدفون های بیرون گوش و درون گوش می شود. هدفون های بیرون گوش معمولا از نواری که اصطلاحا به آن هدبند می گویند بهره می برند که دو گوشی را در دو طرف سر نگه می دارد و هدفون های درون گوش، معمولا فاقد این نوار هستند. البته بعضی از نمونه های بیرون گوش و یا داخل گوش از نوار یا حلقه ای به نام نک بند بهره می برند که کارکردی مشابه هدبند دارد، اما به جای روی سر، بر گردن یا پشت سر کاربر قرار می گیرد. برخی از مدل ها که هدست نامیده می شوند دارای میکروفون نیز هستند. هدفون ها یا مستقیما از طریق سیم و یا به صورت بی سیم و با استفاده از سیگنال های رادیویی یا فراسرخ به دستگاه هایی مانند آمپلی فایر صوتی، رادیو، پخش کننده سی دی، پخش کننده قابل حمل موسیقی، تلفن همراه، کنسول بازی کامپیوتری، ساز موسیقی الکترونیکی و … وصل می شوند. نخستین هدفون ها در اواخر قرن نوزدهم و برای استفاده اپراتورهای تلفن ساخته شد. البته کیفیت صوتی این نمونه ها بسیار پایین بود و تا دهه ها بعد، هدفون ها فاقد کیفیت مطلوب صوتی بودند.

از هدفون برای مصارف گونه گونی از قبیل مصارف پزشکی، نظامی، کامپیوتری، رسانه ای و… استفاده می شود. اما شاید شناخته شده ترین استفاده هدفون در عرصه ضبط و پخش موسیقی باشد. یعنی عرصه ای که از مرحله ساخت و ضبط موسیقی توسط موسیقی دانان تا مرحله شنیدن موسیقی توسط کاربران را در بر می گیرد.

تاریخچه

از اواخر قرن نوزدهم، اپراتورهای تلفن در تلفنخانه ها شروع به استفاده از هدفون کردند. در سال 1891، مهندس فرانسوی، ارنست مرکادیه (به انگلیسی: Ernest Mercadier)، حق امتیاز نخستین هدفون داخل گوش (ایرباد) را به نام خود ثبت کرد. این وسیله نیز برای استفاده در تلفنخانه ها طراحی شده بود. به علاوه در لندن، از سال 1895، شهروندان می توانستند از طریق تلفنخانه ها و از طریق هدفون، برخی اجراهای موسیقی را به شکل زنده بشنوند.

اما نخستین هدفون جهان که برای استفاده در مکانی جز تلفنخانه ها ساخته شد و ظاهری شبیه نمونه های امروزی داشت، هدفونی بود که به دست ناتانئیل بالدوین (به انگلیسی: Nathaniel Baldwin) آمریکایی در سال 1910 و در آشپزخانه خانه اش ساخته شد. این نمونه مورد توجه نیروی دریایی ارتش ایالات متحده آمریکا قرار گرفت و آنها، 100 عدد از این هدفون را سفارش دادند.

27 سال بعد، در سال 1937، کمپانی آلمانی بیرداینامیک (به انگلیسی: Beyerdynamic)، نخستین هدفون داینامیک جهان، با نام DT-48 را به بازار عرضه کرد. محصولی که به اشکال و ظواهر مختلف، تا سال 2012 تولید می شد.

اما دهه ها به طول انجامید تا این وسیله به ابزاری برای لذت بردن از موسیقی و مناسب عموم مردم بدل شود. این اتفاق در سال ۱۹۵۸ و به دست جان کاس (به انگلیسی: John Koss)، موسیقیدان آمریکایی سبک جاز رقم خورد. کاس موفق شد نخستین هدفون استریوی تاریخ با نام SP-3 را خلق کند و تحولی اساسی در بازار هدفون ایجاد کند. تا پیش از این، هدفون تنها در تلفنخانه ها، ایستگاه های رادیویی، هواپیماها و کاربری های مشابه استفاده می شد.

در سالهای بعد، شرکت هایی مانند فیلیپس، انکیو و ... هم به بازیگران اصلی صنعت هدفون پیوستند. اما این شرکت آلمانی سنهایزر بود که با عرضه نخستین هدفون پشت باز تاریخ، یعنی مدل HD 414 در سال 1968، بازار را عمیقا دگرگون کرد. از این محصول، تنها تا پایان سال 1969، بیش از 100 هزار عدد فروخته شد و در کل، بیش از 10 میلیون عدد از این مدل به فروش رفت و کماکان از پرفروش ترین هدفون های تاریخ محسوب می شود

بدین ترتیب، در سالهای بعدی، بازار هدفون روند رو به رشد قابل توجهی را در پیش گرفت. این روند، در سال 1979 و با معرفی واکمن (به انگلیسی: Walkman) توسط کمپانی ژاپنی سونی (به انگلیسی: Sony) شتابی چشمگیر گرفت. اکنون می شد بسیار راحت تر از پیش، بیرون از خانه و در حال حرکت، به موسیقی گوش کرد.

در همان سال، دکتر آمار بوز (به انگلیسی: Amar Bose)، موسس کمپانی بوز (به انگلیسی: Bose)، تکنولوژی نویز کنسلیشن (به انگلیسی: Noise Cancellation) را ابداع نمود. البته این تکنولوژی تا سال 2000 و عرضه مدل QC1، تنها در هدست های خلبانی استفاده میشد.

در سال 2001، کمپانی اپل (به انگلیسی: Apple)، به همراه پخش کننده موسیقی اش موسوم به آی پاد (به انگلیسی: iPod)، یک ایرباد نیز عرضه کرد. این ایرباد، با وجود اینکه نخستین ایرباد عرضه شده به بازار نبود و کیفیت شگفت انگیزی هم نداشت، به یکی از پرفروش ترین محصولات صوتی تاریخ بدل شد. تا امروز، بیش از 600 میلیون عدد از نسل اول ایرباد اپل به فروش رسیده است. این محصول، بازار را به تمرکز هرچه بیشتر بر پخش کننده های موسیقی قابل حمل و هدفون های مناسب برای استفاده در محیط های خارجی واداشت.

در قرن بیست و یکم، هدفون به ابزاری ضروری بدل شد. طبق آمار سازمان بهداشت جهانی، در آمریکا، از سال ۱۹۹۰ تا سال ۲۰۰۵، ۷۵ درصد به آمار کاربران هدفون افزوده شده است. تقریبا تمام افرادی که به نحوی از ابزار پخش صدا استفاده می کنند، با هدفون نیز سر و کار دارند. هدفون ها به بخشی از زندگی روزمره بدل شده اند و ظهور شرکت ها و مدل هایی که بیش از کیفیت به ظاهر هدفون توجه دارند، تایید کننده این امر است. این امر، از جهتی موجب بالارفتن قیمت این ابزار شده است و از جهت دیگر، با گسترش حیرت آور بازار هدفون و سوددهی بیشتر شرکت های معتبر هدفون سازی، راه را برای خلق نمونه هایی با کیفیت بسیار بالاتر از مدل های دهه های پیش، باز کرده است.

انواع هدفون

می توان هدفون ها را بر اساس محل قرارگیری، نوع عایق بندی آکوستیکی، تکنولوژی ساخت درایور، نحوه اتصال به منبع صوتی، موارد استفاده، شکل و ظاهر و… دسته بندی نمود:

محل قرارگیری

هدفون ها، از لحاظ محل قرارگیری به دو دسته کلی تقسیم می شوند: هدفون هایی که بیرون گوش قرار می گیرند و هدفون هایی که درون گوش قرار می گیرند.

هدفون های بیرون گوش به دو زیر شاخه اصلی هدفون های اطراف گوش (به انگلیسی: Over-Ear یا Around-the-Ear یا Circumaural یا Full-Size) و هدفون های روی گوش (به انگلیسی: On-Ear یا Supra-Aural یا Ear-Pad) تقسیم می شوند:

اطراف گوش (یا فول سایز)

این نوع از هدفون ها که عموما دارای پدهای بیضی شکل یا دایره ای شکل هستند، همان گونه که از نامشان مشخص است، با قرار گیری روی سر، دور گوش را فرا می گیرند. هدفون های دور گوش کمترین تماس را با لاله گوش ایجاد کرده و به این دلیل از راحتی بیشتری برخوردارند. این دسته از هدفون ها معمولا مصرف خانگي و استوديويي داشته و نسبت به حالت های دیگر هدفون دارای ابعاد بزرگ تری هستند. نمونه هاي دور گوش مي توانند پشت باز يا پشت بسته و بي سيم يا با سيم باشند.

روی گوش

اين نوع از هدفون ها، ایرکاپ هایی كوچك تر از هدفون های دور گوش دارند و به همین دلیل، ايرپد هاي آن ها بر روي لاله گوش قرار می گیرند. همين اندازه ي كوچك به همراه وزن کم، آنها را به انتخابی مناسب برای استفاده در محیط های خارجی تبدیل کرده است. اما معمولا این هدفون ها، ایزولیشن و عایق سازی ضعیف تری در برابر سر و صدای خارجی ایجاد می کنند و در عوض کاربر را از محیط اطرافش آگاهتر نگاه می دارند. هدفون هاي روي گوش مي توانند پشت باز یا پشت بسته و بي سيم يا با سيم باشند.

هدفون هاي داخل گوش به دو زیر شاخه ايرباد (Earbud) و ايرفون (Earphone یا In-ear Monitor) تقسيم مي شوند:

ایرفون

ايرفون ها داراي ایرتیپ هایی هستند كه وارد کانال گوش شده و معمولا در اندازه هاي مختلف و بعضا جنس هاي مختلف در جعبه ايرفون وجود دارند و کاربر با تعویض آنها می تواند به بالاترین سطح کیفیت صدا و عایق سازی دست یابد. البته نوعی از ایرفون ها نیز وجود دارند که بنا بر شکل گوش کاربر و بر اساس قالب تهیه شده از گوش او ساخته می شوند و به آنها Custom In-Ear Monitor گفته می شود. اندازه كوچك و عایق سازی مناسب صدای محیط، اين دسته را به بهترين گزينه جهت استفاده در محیط های خارجی تبديل كرده است. هدفون هاي داخل گوش مي توانند پشت باز یا پشت بسته و بي سيم يا با سيم باشند.

ایرباد

ايرباد ها داراي سَري هاي تختي هستند كه روی مجرای گوش خارجی قرار می گیرند و وارد کانال گوش نمي شوند. این دسته از هدفون ها، معمولا هیچگونه عایقی در برابر سر و صدای خارجی ایجاد نمی کنند و کاربر را از محیط اطرافش آگاهتر نگاه می دارد. اما به همین دلیل، معمولا کاربر را وادار به استفاده از شدت صدایی بالاتر می کند. امروزه، از تعداد شرکت هایی که اقدام به تولید چنین هدفون هایی می کنند، هر دم کاسته می شود. ایربادها معمولا پشت باز هستند و می توانند بی سیم یا با سیم باشند.

عایق بندی آکوستیکی

نوع عایق بندی آکوستیکی هدفون، علاوه بر میزان مقاومت در برابر سر و صدای خارجی و نشتی صدا به بیرون از هدفون، بر کیفیت صوت نیز تاثیر چشمگیری دارد. به طور کلی، بر اساس این دسته بندی، هدفون ها را می توان به سه دسته تقیسم نمود: هدفون های پشت باز، هدفون های نیمه باز و هدفون های پشت بسته

هدفون های پشت باز

در طراحی این دسته از هدفون ها، در پشت درایور از عایق آکوستیک استفاده نمی شود. در نتیجه هیچ گونه عایقی در برابر سر و صدای بیرونی ایجاد نمی کنند و صدای در حال پخش نیز به بیرون نشت می کند. پس به هیچ وجه برای استفاده در محیط های خارجی مناسب نیستند. اما دقیقا به همین دلیل که عایق آکوستیکی ندارند، رزونانس و رنگ شدگی کمتری در صدای بازتولید شده وجود دارد و معمولا از صدایی دقیق تر، شفاف تر، وسیع تر، عمیق تر و با کیفیت تر برخوردارند.

هدفون های نیمه باز

این دسته از هدفون ها، قرار است تلفیقی باشند از ایزولیشن هدفون های پشت بسته و کیفیت صدای هدفون های پشت باز. در نتیجه در طراحی این نوع هدفون ها، به میزانی کمتر از نمونه های پشت بسته، از عایق آکوستیکی استفاده می شود تا موجب ایجاد رزونانس و رنگ شدگی و مانع بازتولید صدای باکیفیت نشود.

هدفون های پشت بسته

این دسته از هدفون ها به دلیل برخورداری از عایق آکوستیکی در پشت درایور، در برابر سر و صدای بیرونی عایقی نسبی ایجاد می کنند و صدای پخش شده نیز کمتر از هدفون های پشت باز به بیرون نشت می کند. اما در عوض، معمولا به نسبت هدفون های پشت باز، صدایی غیردقیق تر، بسته تر، کم عمق تر و رنگ شده تر دارند. در مواردی که در محیط سر و صدای نسبتا زیادی وجود دارد و یا کاربر به سطح بالایی از ایزولیشن نیاز دارد، این هدفون ها انتخابی خوب به حساب می آیند. البته به دلیل همین امر و بالا بردن احتمال ناآگاهی کاربر از سر و صدای بیرونی، می تواند در استفاده های خارجی، خطر حوادثی مانند تصادف را بالا ببرد

تکنولوژی ساخت درایور

از لحاظ تکنولوژی ساخت درایور و مبدل هایی (ترانسدیوسر) که سیگنال الکتریکی را به صدا تبدیل می کنند نیز می توان هدفون ها را به دسته های مختلفی تقسیم نمود: هدفون های مبتنی بر مبدل های داینامیک یا سیم پیچ متحرک، هدفون های مبتنی برمبدل های الکترواستاتیک، هدفون های مبتنی بر مبدل های الکتریت، هدفون های مبتنی بر مبدل های ارتوداینامیک یا پلینرمگنتیگ، هدفون های مبتنی بر مبدل های آرمیچر متوازن و …

مبدل های داینامیک یا سیم پیچ متحرک

معمول ترین نوع درایور، درایور داینامیک یا سیم پیچ متحرک است و بخش اصلی هدفون های موجود در بازار، از مبدل های داینامیک بهره می برند. این مبدل، از یک آهنربای ثابت تشکیل شده است که یک میدان مغناطیسی ایستا ایجاد می کند. این آهنربا معمولا از جنس فریت یا نئودیمیوم ساخته شده است. یک سیم پیچ صدا که در حقیقت سیم پیچی سبک است، در میدان مغناطیسی آهنربا معلق است و به دیافراگم متصل است. این دیافراگم هم معمولا از جنس سلولز، پلیمر، مواد کربنی و یا مواد مشابه ساخته شده است. هنگامی که جریان متغیر یک سیگنال صوتی از سیم پیچ بگذرد، یک میدان مغناطیسی متغیر ایجاد می شود که که در برابر میدان مغناطیسی ثابت واکنش نشان می دهد و در نتیجه نیرویی متغیر بر سیم پیچ وارد می کند که موجب می شود سیم پیچ و دیافراگم متصل به آن به سمت جلو و عقب بلرزند. دیافراگم در حال لرزش، هوا را حرکت می دهد و امواج صوتی ایجاد می کند.

مبدل های الکترواستاتیک

درایور الکترواستاتیک از یک دیافراگم نازک باردار معلق (که اغلب کمتر از چند میلی متر ضخامت دارد) بین دو صفحه فلزی مشبک (الکترود) تشکیل شده است. سیگنال صوتی الکتریکی به الکترودها وارد می شود و یک میدان الکتریکی ایجاد می کند و بنا بر قطبیت میدان، دیافراگم به سمت یکی از صفحه ها متمایل می شود. هوا از درون سوراخ های صفحه ها گذر می کند و در ترکیب با یک سیگنال الکتریکی دائما متغیر که بر دیافراگم وارد می شود، یک موج صوتی ایجاد می شود.

هدفون های الکترواستاتیک معمولا گرانتر از هدفون هایی هستند که از درایور داینامیک استفاده می کنند و رواج بسیار کمتری نیز دارند. این هدفون ها، برای تقویت سیگنال نیاز به آمپلی فایرهای مخصوص با پتانسیل های الکتریکی 100 تا بالای 1000 ولت دارند.

مبدل های پلینرمگنتیگ (یا ارتوداینامیک)

یک درایور ارتوداینامیک از یک دیافراگم نسبتا بزرگ تشکیل شده که دربرگیرنده یک الگوی سیمی است. دیافراگم میان دو دسته از آهنرباهای دائمی معلق است. هنگامی که جریان از میان سیم هایی که در دیافراگم تعبیه شده اند گذر می کند، یک میدان مغناطیسی ایجاد می شود . این میدان مغناطیسی به میدان ایجاد شده توسط آهنرباهای دائمی واکنش نشان می دهد و دیافراگم را به حرکت وا می دارد و در نتیجه موجب ایجاد صدا می شود.

این نوع از درایور رواج کمتری از درایورهای داینامیک دارد و هدفون هایی که از این تکنولوژی بهره می برند، معمولا همانند هدفون های الکترواستاتیک، قیمت بالایی دارند.

مبدل های آرمیچر متوازن

این نوع از مبدل، متشکل از یک آرمیچر متوازن و بالانس شده آهنربایی متحرک است که یک سیم پیچ به دورش پیچیده شده است و طوری قرار گرفته است که بتواند در میدان یک آهنربای دایمی حرکت کند. هنگامی که دقیقا در مرکز میدان آهنربایی قرار گیرد، هیچ نیروی برآیندی بر آرمیچر وارد نمی شود و در نتیجه لفظ متوازن یا بالانس شده به آن اطلاق می گردد. زمانی که یک جریان الکتریکی مثبت وارد سیم پیچ می شود، یک طرف آرمیچر متوازن شده را در یک جهت مغناطیسی می کند و دیافراگم را به سمت جلو می راند. از سوی دیگر، یک جریان الکتریکی منفی، آرمیچر بالانس شده را در جهت دیگر مغناطیسی می کند و دیافراگم را به عقب می کشد. در نتیجه، ارتعاشات میدان الکتریکی، درایور را هزاران بار در ثانیه تکان می دهد و در نهایت امر، موجب تولید صدا می شود.

از حدود دهه ۱۹۲۰ میلادی، از این تکنولوژی استفاده می شود. اما امروزه از این نوع درایورها تنها در هدفون های داخل گوش و سمعک ها بهره می گیرند. برخی مدل های گرانتر از چندین آرمیچر برخوردار هستند که هر یک (یا هر دسته) از آرمیچرها، تولید بخشی از بازه صوتی را به عهده می گیرند.

به جز این چهار نوع مبدل، انواع دیگری شامل مبدل های هیبریدی، مبدل های الکتریت (به انگلیسی: Electret)، مبدل های ای ام تی (به انگلیسی: Air Motion Transformer یا AMT)، مبدل های مگنواستریکشن (به انگلیسی: Magnetostriction) و ... نیز در هدفون ها مورد استفاده قرار می گیرد.

نحوه اتصال به منبع صوتی

از لحاظ نحوه اتصال هدفون ها به منبع صوتی، می توان آنها را به دو دسته کلی تقسیم نمود: هدفون های با سیم و هدفون های بی سیم.

هدفون های با سیم

این دسته از هدفون ها توسط یک سیم به منبع صوتی وصل می شوند. این سیم معمولا از جنس مس است و گاه بر روی آن، ابزارهایی مانند کنترل کننده شدت صدا، قطع و وصل کننده تماس و میکروفون وجود دارد.

هدفون های بی سیم

این نوع از هدفون ها، برای اتصال به منبع صوتی نیازی به سیم ندارند و بر اساس دریافت و ارسال سیگنال صوتی رادیویی یا فراسرخ (اینفرارد) عمل می کنند. بیشتر دستگاه های امروزی، برای سهولت بیشتر کاربر، از تکنولوژی بلوتوث بهره می برند.

در سالهای اخیر این نوع از هدفون ها جهش کیفی چشمگیری داشته اند و بخش بزرگی از بازار را تسخیر نموده اند و هر روز به تعداد کاربران این دسته از هدفون ها افزوده می شود. با این وجود، همچنان میان کیفیت صوتی این مدل ها و مدل های با سیم، فاصله زیادی وجود دارد.

کاربرد

به جز شنیدن موسیقی، هدفون کاربردهای بسیار متنوع دیگری نیز دارد. از جمله مهمترین کاربردهای هدفون می توان به موارد زیر اشاره کرد:

سفر، تمرین های ورزشی، تماشای تلویزیون، استودیو، دی جی کردن، گیمینگ، شنوایی سنجی، نیروهای نظامی، مکالمه، محیط های پر سر و صدا و …

سفر

هدفون هایی که در سفرهای درون شهری و یا برون شهری استفاده می شوند، معمولا از سطح بالایی از ایزولیشن و عایق بندی در برابر سر و صدای خارجی برخوردارند و نشتی صدای کمی دارند. بدین نحو کاربر می تواند علاوه بر اینکه مزاحمتی برای دیگران ایجاد نمی کند، بهتر از صوت پخش شده لذت ببرد. از این رو، در چنین کاربردهایی، معمولا از هدفون های پشت بسته و داخل گوش و هدفون هایی که از تکنولوژی هایی مانند نویز کنسلیشن برخوردارند، استفاده می شود.

به علاوه، در سفرهایی که اندازه هدفون در راحتی حرکت تعیین کننده است (مانند سفرهای پیاده و …)، معمولا از هدفون های کوچک و یا داخل گوش استفاده می شود.

تمرین های ورزشی

مهمترین عامل در طراحی این نوع از هدفون ها، ایستایی خوب بیرون یا داخل گوش، راحتی و دوام بالاست. بیشتر هدفون های ورزشی موجود در بازار از نوع داخل گوش هستند و تنها بخش کوچکی از این نوع محصولات رو یا اطراف گوش قرار می گیرند.

امروزه بسیاری از هدفون های ورزشی در برابر تعرق ناشی از ورزش مقاومند. به علاوه برای راحتی بیشتر کاربر، بسیاری از این نوع هدفون ها به صورت بی سیم ساخته می شوند و در صورت استفاده از سیم نیز تلاش می شود که از سیم های انعطاف پذیر با مقاومت بالا استفاده شود تا تاب فعالیت های سنگین را داشته باشد.

برای ورزش هایی که در محیط های باز صورت می گیرد، بهتر است از هدفون هایی استفاده شود که علاوه بر سه عامل ایستایی در گوش، راحتی و مقاومت، کاربر را از محیط اطرافش آگاه باقی بگذارد و ایزولیشن شدیدی ایجاد نکند تا بدین نحو خطر حوادثی مانند تصادف پایین بیاید.

برای ورزش هایی که در محیط های بسته انجام می شود، هدفون هایی که ایزولیشن بالایی ایجاد می کنند و موجب تمرکز بیشتر کاربر می شوند، مناسب تر است. در نتیجه هدفون های پشت بسته و داخل گوش انتخاب مناسبی به شمار می آیند.

به علاوه، از آنجا که در حین انجام فعالیت های ورزشی ایستایی بالا در گوش، یکی از فاکتورهای تعیین کننده به حساب می آید، می توان از مدل های گیره دار استفاده کرد. این دسته از هدفون ها به وسیله یک گیره به گوش قلاب می شوند و به خوبی در گوش قرار می گیرند و می توان از آنها زیر کلاه ایمنی ورزشی نیز استفاده کرد.

تماشای تلویزیون

برای تماشای تلویزیون می توان هم از هدفون های باسیم و هم هدفون های بی سیم استفاده کرد. اما کاربرانی که به دنبال تماشای تلویزیون با هدفون هستند، معمولا به هدفون های بی سیم گرایش دارند. هدفون های بی سیم امروزی که برای چنین کاربری استفاده می شوند، معمولا بر اساس تکنولوژی بلوتوث و یا امواج رادیویی عمل می کنند.

استودیو

در طراحی این دسته از هدفون ها، معمولا به سه عامل مقاومت، راحتی و دقت صوتی توجه ویژه ای می شود. این مدل ها، باید تاب استفاده هر روزه و طولانی مدت کاربران را داشته باشند و از طرف دیگر در چنین شرایطی، کاربر را آزار ندهد. به علاوه، صدای این هدفون ها می بایست تا حد امکان از رنگ شدگی، اغراق و دیستورشن خالی باشد و به صدای ضبط شده وفادار باشد تا بدین نحو، کاربر بتواند به نسبت سایر انواع هدفون، صدای واقعی تری را بشنود. برای کاربری های استودیویی مانند میکس و مسترینگ می توان از هدفون های پشت باز یا پشت بسته استفاده کرد، اما در حین ضبط، تنها می توان از مدل های پشت بسته استفاده کرد که نشتی صدای کمتری دارند.

دی جی

این دسته از هدفون ها، همانطور که از نامشان مشخص است، برای استفاده دی جی ها طراحی شده است. این نوع محصولات باید چهار عامل مقاومت و دوام، راحتی، ایستایی و ایزولیشن بالا را در خود داشته باشند. به دلیل استفاده طولانی و تحرک بالای کاربر، هدفون های دی جی می بایست مقاومت و ایستایی بالایی داشته باشند و کاربر را آزار ندهند. از طرف دیگر، به دلیل حضور در مکان های پر سر و صدا، باید ایزولیشن بالایی ایجاد کنند تا کاربر بتواند به خوبی صوت را بشنود.

برخی از مدل های دی جی، دارای گوشی های چرخشی هستند تا در صورت نیاز کاربر بتواند تنها از یک گوشی استفاده کند و با گوش دیگر، صدای محیط را بشنود.

گیمینگ

هدفون های گیمینگ برای استفاده علاقمندان به بازی های کامپیوتری طراحی شده است که نیاز یا علاقه دارند، در حین بازی، صدا را به صورت شخصی و بدون ایجاد مزاحمت برای دیگران بشنوند.

در طراحی این مدل ها به دو عامل توجه ویژه ای می شود. راحتی در استفاده طولانی و وجود میکروفون با کیفیت برای برقراری مکالمه در حین بازی.

هدفون های گیمینگ می توانند بیرون گوش یا داخل گوش باشند، اما بیشتر این نمونه ها از نوع بیرون گوش هستند تا در استفاده طولانی مدت کاربر را آزار ندهند.

شنوایی سنجی (آدیومتری)

این دسته از هدفون ها، برای استفاده در محیط های شنوایی سنجی و اندازه گیری شنوایی فرد به کار می روند. در نتیجه، در طراحیشان به دقت صدا و ایزولیشن توجه ویژه ای می شود تا خللی در اندازه گیری شنوایی ایجاد نشود و بتوان به نتایج دقیق تری دست یافت.

نیروهای نظامی

این دسته از هدفون ها برای استفاده نیروهای نظامی طراحی می شوند و به فراخور محیط های نظامی، باید دارای سه شاخصه ایزولیشن بالا، دوام بالا و راحتی بالا باشند. بیشتر این هدفون ها دارای میکروفون نیز هستند تا افراد بتوانند با هم ارتباط برقرار کنند.

مکالمه

یکی از کاربردهای جنبی هدفون، برقراری مکالمه است. برای این منظور، از مدل هایی استفاده می شود که دارای میکروفون هستند و به آنها، اصطلاحا هدست می گویند. از هدست ها در مکالمات تلفنی، امور رسانه ای، مصارف هواپیمایی، بازی های کامپیوتری و… استفاده می شود. این وسیله می تواند تک گوش باشد و صدای تک کاناله پخش کند و یا دو گوش باشد و صدای استریو پخش نماید. میکروفون آنها نیز می تواند خارجی و یا به صورت داخلی درون هدست تعبیه شده باشد.

هدست ها می توانند همانند بسیاری از هدست های تلفن های همراه (که هندزفری نیز نامیده می شوند) بی سیم باشند و بر اساس تکنولوژی بلوتوث و فناوری های مشابه عمل کنند و یا همانند بسیاری از نمونه هایی که در مراکز تلفنی استفاده می شود، از طریق سیم به منبع صوتی متصل شوند.

محیط های پر سر و صدا

در محیط های کاربری پر سر و صدا، می توان از سه دسته هدفون استفاده نمود. هدفون های معمولی پشت بسته یا داخل گوشی که ایزولیشن بالایی فراهم می آورند، مدل هایی که از تکنولوژی حذف نویز بهره مندند، و در نهایت هدفون هایی که توانایی پخش صدا ندارند و تنها کارکرد محافظتی دارند و عموما در محیط های صنعتی استفاده می شوند.

ایمنی و پیشگیری

یکی از بزرگترین چالش ها و دغدغه های کاربران هدفون، شدت صدای مناسب برای گوش دادن به صوت است. بسیاری از کاربران هدفون بدون توجه به شدت صدا و آسیب های آن به صوت گوش می دهند و طبق آمار سازمان بهداشت جهانی، بیش از ۵۰ درصد از کاربران ۱۲ تا ۳۵ ساله وسایل پخش کننده موسیقی قابل حمل، از شدت صدای بالاتر از حد مجاز استفاده می کنند. امری که ممکن است در طولانی مدت موجب آسیب رسیدن به شنوایی شود. به رغم وضع مقررات سخت گیرانه در کشورهایی مانند فرانسه، کماکان بسیاری از دستگاه های پخش کننده موسیقی، شدت صدایی بسیار بالاتر از حد استاندارد دارند.

طبق استاندارد سازمان بهداشت جهانی، شدت صدای مناسب با عامل مدت زمان مستقیما در ارتباط است. در کل، حداکثر شدت صدای مجاز ۸۵ دسی بل است. مدت زمان مجاز برای این شدت صدا نیز ۸ ساعت است. هر چه شدت صدا بالا برود، مدت زمان مجاز پایین می آید. به طور مثال اگر فرد با شدت صدایی برابر ۱۰۰ دسی بل به موسیقی گوش دهد، حداکثر زمان مجاز ۱۵ دقیقه خواهد بود. این در حالیست که برخی دستگاه های پخش کننده موسیقی، توانایی ایجاد صدایی با شدت ۱۳۵ دسی بل را دارا هستند. شدت صدایی که می تواند آسیب هایی جدی به شنوایی فرد وارد نماید.

امر مهم دیگری که گاه از جانب کاربران هدفون نادیده انگاشته می شود، رعایت نکات ایمنی در محیط های خارجی است. بسیاری از هدفون ها، با ایجاد ایزولیشن عالی، صداهای بیرونی را به حداقل می رسانند تا کاربر بتواند بهتر از صوت لذت ببرد. اما این امر می تواند ریسک اتفاقاتی مانند تصادف و … را افزایش دهد. از این رو، بهتر است در محیط های خارجی پرخطر از هدفون هایی استفاده شود که کاربر را از محیط اطرافش آگاهتر باقی می گذارد.