در میان کمپانی‌های میکروفون‌ساز و هدفون‌ساز مشهور جهان، شاید نام و طراحی محصولات بلو مایکروفونز از همه خاص‌تر باشد. برندی آمریکایی که در زمینه‌ی تولید میکروفون یکی از شناخته‌شده‌ترین‌هاست و چند سالی نیز هست که به بازار هدفون وارد شده است.
Blue (مخفف Baltic Latvin Universal Electronics) یا Blue Microphones، در سال ۱۹۹۵ توسط اسکیپر وایز (Skipper Wise)، موسیقی‌دان و تهیه‌کننده‌ی آمریکایی، و مارتین سالزپیورنس (Mārtiņš Saulespurēns)، مهندس صدا و برق لاتویایی، در کالیفرنیای آمریکا بنیان گذاشته شد.
در آن زمان، سالزپیورنس در کنسرواتوار موسیقی لاتویا، به عنوان مهندس صدا مشغول به کار بود و وایز در سفری کاری، با او ملاقات کرد. آن دو در ابتدا تصمیم گرفتند بر روی تعمیر و بازسازی میکروفون‌های قدیمی کار کنند تا بدین نحو، هم وایز و هم موزیسین‌های دیگر بتوانند قطعات موسیقی جز را با حال و هوایی قدیمی ضبط کند. نتیجه، مدل‌های گران‌قیمتی بود که با استقبال خوبی نیز روبرو شد.
اما پس از چند سال، به تشویق والتر سیر (Walter Sear)، مهندس صدای شناخته‌شده، تصمیم گرفتند میکروفون‌های خودشان را تولید کنند. آنها اساس کار را بر میکروفون‌های کمپانی آلمانی RFT قرار دادند و هر چه که در چنته داشتند را در مهندسی داخلی و طراحی میکروفون‌ها به کار بردند. نخستین حاصل کار، سه مدل Blueberry، Cactus و Mouse بود که در سال ۱۹۹۹ به بازار عرضه شدند و Blueberry با قیمت ۱۲۹۵ دلار، ارزان‌قیمت‌ترین میکروفون بلو تا به آن روز بود. این مدل‌ها، جوایز بسیار مهمی را از آن خود کردند و مسیر پیشرفت را هموار ساختند.
این سه مدل، افزون بر کیفیت صدای تراز اول، از طراحی و نام‌‌گذاری‌های منحصر به‌فردی نیز برخوردار بودند. امری که در سال‌های بعد نیز پی گرفته شد و به وجه تمایز تولیدات بلو از محصولات سایر میکروفون‌سازان مشهور بدل شد.
موفقیت بلو در بازار تجهیزات استودیویی، موجب شد که در اوایل دهه‌ی ۲۰۰۰، کمپانی اپل با یک نسخه‌ی آزمایشی از نرم‌افزار GarageBand به سراغ آنها برود و ایده‌ی ساخت یک میکروفون ارزان‌قیمت برای استودیوهای خانگی را با آنها در میان بگذارد.
وایز و سالزپیورنس با درک فرصت استثنایی که به سراغشان آمده بود، دست به کار شدند و شروع به ساخت میکروفونی کردند که از کیفیت و قیمت مناسبی برخوردار باشد و به طور مستقیم به کامپیوتر متصل شود. تا پیش از این، بلو همیشه میکروفون‌های رده بالای استودیویی تولید کرده بود و اصلاً به فکر ساخت میکروفون ارزان‌قیمت نیفتاده بود. در نهایت، پس از آزمون و خطا، آنها میکروفون Snowball را ساختند. میکروفونی که با قیمت ۷۰ دلاری خود، به نسبت سایر محصولات بلو مایکروفونز، بسیار ارزان‌قیمت محسوب می‌شد و تقریباً هر کسی توان خریدن آن را داشت.
Snowball به خودی خود با استقبال بی‌نظیری مواجه شد، اما در سال ۲۰۰۵، هنگامی که اپل این میکروفون را در کنار برخی از محصولاتش قرار داد، فروش آن به شکلی حیرت‌آور افزایش یافت. بلو مدعیست که تنها تا اواسط سال ۲۰۰۹، بیش از ۳۰۰ هزار عدد Snowball فروخته است.
با وجود موفقیت بلو، در آوریل ۲۰۰۸ صاحبان شرکت تصمیم گرفتند مالکیت این کمپانی را به شرکت مدیریت سرمایهگذاری Transom Capital واگذار کنند و تنها سهمی از کل شرکت را در اختیار داشته باشند.
مالکان جدید تصمیم گرفتند تعداد کارمندان را تا دو برابر افزایش دهند و بیش از پیش بر تجهیزات تجاری تمرکز کنند. این رویکرد در کنار بنیان اقتصادی قدرتمندی که بنیان‌گذاران شرکت ایجاد کرده بودند، موجب رشد سریع‌تر Blue شد. درآمد این کمپانی، تنها در عرض سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۹، سه برابر شد و در نتیجه، بلو، در سال ۲۰۱۰، توسط مجله‌ی Inc. Magazine، یکی از صد شرکتی انتخاب شد که سریع‌ترین رشد اقتصادی را داشته‌اند و سال بعد، جای خود را بین پنجاه شرکت نخست باز کرد.
با این همه، در سال ۲۰۱۳، مجدداً مالکیت شرکت انتقال یافت و این‌بار نوبت یک شرکت مدیریت سرمایهگذاری دیگر به نام Riverside Company بود. اما این‌بار دیگر وایز و سالزپیورنس جایی در کمپانی نداشتند.
به علاوه، در این سال، سالزپیورنس به خاطر طراحی میکروفون Spark Digital، موفق به کسب جایزه‌ی معتبر TEC شد. جایزه‌ای که یک بار دیگر، در سال ۲۰۰۱، به خاطر مدل Dragonfly دریافت نموده بود.
در سال ۲۰۱۴، وایز و سالزپیورنس تصمیم گرفتند یک شرکت جدید به راه بیاندازند. پس با همکاری کمپانی مشهور گیبسون، Neat Microphones را تاسیس کردند و بدین نحو، راهشان به طور کامل از بلو مایکروفونز جدا شد.
اما سال ۲۰۱۴، از یک وجه دیگر نیز سالی بسیار مهم در تاریخ Blue Microphones قلمداد می‌شود. به این دلیل که در این سال، بلو با هدفون پشت بسته‌ی ۳۵۰ دلاری Mo-Fi وارد بازار هدفون شد (نام این هدفون، در سالیان اخیر به Mix-Fi تغییر کرده است). هدفونی که از لحاظ طراحی، همچون میکروفون‌های این برند، بسیار چشمگیر و خاص بود و از یک آمپلی‌فایر داخلی نیز برخوردار بود. Mo-Fi به رغم مشکلاتی نظیر وزن بالا، در عرض مدتی کوتاه، نام این شرکت را به نامی شناخته‌شده در میان کاربران هدفون بدل کرد.
یک سال بعد، این شرکت با رفع نسبی برخی از مشکلات Mo-Fi و حذف آمپلی‌فایر، مدل ارزان‌قیمت‌تر Lola را عرضه نمود.
با موفقیت نسبی این دو هدفون، بلو تصمیم گرفت رنج هدفون‌هایش را گسترش دهد. پس در نمایشگاه CES سال ۲۰۱۷، از دو هدفون Ella و Sadie پرده‌برداری کرد. از میان این دو هدفون که هر دو نیز به آمپلی‌فایر داخلی مجهز بودند، مدل ۷۰۰ دلاری Ella به این دلیل که از درایورهای پلینرمگنتیک بهره‌مند بود، توجه بیشتری را به خود جلب کرد.
چند ماه بعد، این شرکت نخستین هدفون وایرلس خود یعنی Satellite را به بازار عرضه کرد. هدفونی ۴۰۰ دلاری که از لحاظ مهندسی داخلی بسیار قابل توجه بود. تکنولوژی نویز کنسلیشن انحصاری، برخورداری از دو درایور ۴۴ میلی‌متری در هر ایرکاپ، آمپلی‌فایر داخلی و …، مواردی بودند که این هدفون را قابل توجه می‌ساختند.
در نهایت، به سال ۲۰۱۸ می‌رسیم. سالی که در ماه ژوئیه‌‌ی آن، شرکت لاجیتک اعلام نمود که قصد دارد بلو را به مبلغ ۱۱۷ میلیون دلار خریداری نماید و در پاییز امسال، مالکیت کامل این شرکت به به لاجیتک انتقال یافت. اکنون باید دید چه تغییراتی در تولیدات بلو انجام خواهد گرفت و این شرکت، به کدام سمت حرکت می‌کند!
اما به هر شکل، بلو مایکروفونز در طول تاریخچه‌ی نه‌چندان بلند ۲۳ ساله‌اش، همواره یکی از مهمترین میکروفون‌سازان جهان قلمداد شده است و از مدل‌های ۵۰ دلاری گرفته تا مدل‌های ۴۰۰۰ دلاری آن، با نظر مساعد کاربران و کارشناسان مواجه شده‌‌اند. شرکتی که با ورود به بازار هدفون، توانست در عرض یکی-دو سال، خود را از میان خیل شرکت‌های کوچک و بزرگ بالا بکشد و میان هدفون‌دوستان نیز جایگاهی نسبی دست و پا کند.
