اکنون چند سالی میشود که شرکت نوپای هنگکنگی Hidizs وارد بازار پلیرهای موسیقی شده است. اما این شرکت هنوز نتوانسته به بدنهی اصلی بازار نفوذ کند و همچنان در حاشیه باقی مانده است. ولی شاید با عرضهی محصولاتی مانند آخرین محصولش، یعنی پلیر AP200 بتواند کمی تاثیرگذارتر باشد و برندهای تثبیتشدهای مانند Fiio را به چالش بکشد.
محصولی که نسل جدید پلیر AP100 است. پلیری که در سال ۲۰۱۴ به بازار عرضه شد و نتوانست جای خود را آنطور که باید در میان کاربران باز کند. اکنون پس از گذشت حدود سه سال، نوبت به AP200 رسیده است.
AP200 که بر اساس اندروید ۵.۱ عمل میکند، از دو چیپست ES9118 شرکت ESS Technology بهره میبرد که توانایی پخش فایلهای موسیقی تا سقف ۳۲ بیت / ۳۸۴ کیلوهرتز و فایلهای DSD تا سقف DSD128 را داراست. در ضمن، توان خروجی دستگاه برای هدفونهای ۳۲ اهمی نیز حدود ۱۳۰ میلیوات اعلام شده که رقم چندان مناسبی نیست و بهطور مثال از نسل دوم پلیر X3 شرکت فیو که قیمت پایینتری هم دارد، حدود ۵۰ درصد کمتر است.
این پخشکننده که از بلوتوث ۴.۰، aptX، WiFi و یواسبی Type-C پشتیبانی میکند، از یک صفحه نمایش لمسی ۳.۵۴ اینچی با وضوح ۹۶۰ پیکسل در ۶۴۰ پیکسل بهره میبرد که به نسبت مدلهای همرده، بسیار رضایت بخش است.
باتری ۳۱۰۰ میلیآمپری دستگاه نیز تا سقف ۱۰ ساعت استفادهی مداوم دوام شارژ دارد. بهعلاوه، میتوان از AP200 بهعنوان دک خارجی نیز استفاده کرد.
یکی از جالبترین قابلیتهای AP200، امکان استفاده از آن در دو حالت Android mode و Pure Music mode است. در حالت نخست، پلیر همانند یک دستگاه معمول اندرویدی کار میکند. اما در صورتی که به محیطی سادهتر با عملکرد روانتر نیاز دارید، میتوانید حالت Pure Music mode را انتخاب کنید.
AP200 در دو نسخه به بازار عرضه خواهد شد. یکی مدلی که بدنهاش از آلیاژ آلومینیوم ساخته شده و از ۸ گیگابایت حافظهی داخلی برخوردار است و دیگری مدلی که بدنهای از جنس استیل ضد زنگ ساخته شده و ۶۴ گیگابایت حافظهی داخلی دارد.
البته هر دو مدل، تا سقف ۲۵۶ گیگابایت از کارت حافظهی خارجی پشتیبانی میکنند.
در حال حاضر، مدل آلومینیومی در سه رنگ آبی، نقرهای و مشکی و با قیمتی حدود ۲۳۹ دلار و مدل استیل در سه نسخهی فیبر کربن، شیشه و چوب و با قیمتی حدود ۳۰۹ دلار در معرض فروش قرار گرفته است. اما این ارقام، پس از مرحلهی فروش اولیه، به ۲۹۹ دلار و ۳۹۹ دلار افزایش خواهد یافت. مبالغی که شاید نتوان آنها را چندان رقابتی خواند.